Souvenirs

Ik word wakker van het tikken van de regen op het houten dak. Slaapdronken zoek ik naar mijn telefoon. Het is al half elf. Het kattenluikje klept en Akie komt om aandacht vragen. Mijn buik knort, ik heb gisteravond mijn pizza niet helemaal opgegeten. Ik lepel yoghurt uit een glazen pot, schenk heet water over een zakje kamillethee. Tegen twaalven schrijf ik mijn ansichtkaarten, zeven in totaal. Ik heb op de Slagendreef een oranje brievenbus gezien.

Het blijft regenachtig, dus ik besluit om eerst winkelcentrum De Rompert te gaan bezoeken. Op zaterdag stromen de winkels vol met mensen om aan het einde van de dag leeg te zijn. Kinderenogen smeken een ‘Italiaanse’ ijsje. Bij de slagerij staat een rij. Bij de JUMBO zijn alle kassa’s open. Ik neem de lange, slingerende weg die me langs alle winkels voert, tot de uitgang aan de achterkant. Een medewerkster van de viswinkel vraagt wie de eerstvolgende is. In de vitrine zie ik gerookte paling liggen, ik bestel een rijkbelegd broodje. In het Brabants Dagblad lees ik over 1 aprilgrappen, maar ik realiseert me pas later die dag dat het vandaag 1 april is. Ik leef in een vakantieritme. Elke vakantie neem ik een kleine cadeautjes mee voor mijn ouders en liefde, dus in het winkelcentrum ga ik op zoek naar echte Bossche producten. Bij Juffrouw Saar, een klein delicatessenwinkeltje, vraag ik naar de specialiteiten. De eigenaresse wijst me de bloemenhoning aan, de speciaalbiertjes en haar beste kazen. In het kleine winkeltje liggen ook de Bossche tegeltjes, waar Emiel me over vertelde. Ik kies ‘door al die jaren van geluk en soms ook pijn, ben ik de Bosschenaar geworden die ik altijd wilde zijn’ uit voor Thomas en Mieke en ik koop een flesje speciaalbier. In een notenwinkel koop ik gekleurde chocolade-eieren, die me doen denken aan de moderne, kleinere versie van een Fabergé ei (die werden toch ten ere van Pasen gemaakt?), voor mijn ouders. Dan loop ik opnieuw door de lange gang, deins mee op het ritme van de mensen die net als ik de tijd verdrijven.

De deuren gaan automatisch voor me open. Ik adem in, blaas de winkellucht naar buiten. Ik hoor een knal, alsof iemand twee grote ijzeren pannendeksel tegen elkaar slaat. Midden op het kruispunt zijn twee auto’s tegen elkaar gebotst. Een jongen man en een vrouw stappen geschrokken uit de auto. Ze bekijken de schade. De andere chauffeur blijft zitten. Als hij na een paar minuten toch uitstapt ziet hij de geschrokken blikken van de man en de vrouw, om zijn eigen auto rouwt hij minder.

De zon laat zich nog niet zien, maar het is gelukkig gestopt met regenen. Tijdens mijn rondje door de Zesde Slagen, die er het minst onderhouden uitziet van alle straten hier, spreekt een bewoner me aan. “Jij maakt zeker overal foto’s van! Vind je dat zand nu echt mooi? Je kaartje moet zeker al bijna vol zijn!” Hij verbaast zich dat ik foto’s maak van een schep in het zand van het rode container. Dan wijst hij naar de kleur van zijn auto “Dan moet je die ook fotograferen”. Het is alsof de man begrijpt waar ik naar op zoek ben, zonder dat hij begrijpt waarom ik daar naar op zoek ben. Zijn voortuin lijkt wel een slagveld, er liggen kartonnen dozen tegen de heg. De ballonnen, die gisteravond nog vol gas zaten, liggen verspreid over de stoeptegels. Ik voel me een buitenstaander in deze straat, en ik ben blij dat ik morgen weer naar huis kan.

Tegen het einde van middag krijg ik onverwachts bezoek van Gijs, een vriend uit Amsterdam. Ook Mieke is weer terug in het huis. Ik ben blij dat er weer mensen om me heen zijn, want in de regen is de wijk niet op zijn best. Na een heerlijke linzencurry (recept van Gijs), tafelen we nog wat na. Als de zon onder is, maken we een wandeling door de wijk. De Slagen ziet er romantisch uit, door het gedempte (en gekleurde) licht dat vanachter de gordijnen de wijk verlicht.