Veel zon en een BBQ.

Ik word wakker in de kamer, waar ik gisteravond nog samen met Sjaak, Nienke en Anne Roos naar The Hunderd op Netflix keek. Meneer Pip zat in de keuken, Anne Roos zat met konijnensloffen naast me op de bank. Sjaak bood me pindarotjes aan. Nu scharrelt hij als eerste door het huis, iedereen ligt nog diep onder de dekens. Om half 8 trekt hij de deur achter zich dicht, om nog eens terug te komen, iets vergeten. Ik draai me nog eens om, er is geen tijd die me haast.

Er is mooi weer voorspelt, dus na een goed ontbijt, wandel ik naar de Vierde Slagen. De zon maakt me langzaam wakker, ik wrijf de slaap uit mijn ogen. Een mevrouw groet me net een knikje als ik langs haar kom gelopen. Ik krijg steeds meer het idee dat mensen me hier accepteren, ik weet niet of dat komt omdat ik heel vaak door de wijk loop, of omdat mijn houding ten opzichte van de wijk is veranderd. Ik ken de straten, de hoekjes en de bomen nu. De postbode maakt zijn vaste rondje. Ik zet mijn campingstoeltje neer in het lentegras. Om me heen zitten mensen in hun voortuin te genieten van de eerste zonnestralen.
Er zijn hier veel groene stukken, en als je een beetje inzoomt, lijken de straten net een wandelroute door een groot park. Ik heb wat een boek meegenomen, dat me toepasselijk leek nu te lezen. Reisgids van een straat is geschreven door Dick Tuinder en Peter Happel. Ik citeer uit het voorwoord; “De huidige bewoners van de (…)straat in Amsterfdam zijn niet in die straat geboren. Ze komen uit dezelfde stad, maar een andere buurt, hetzelfde land, maar een andere stad of ze komen van nog verder. De (…) straat lijkt een verzamelplaats van reizigers. Een tussenstation of een toevallig eindpunt. Waar komen de huidige bewoners vandaan, hoe was het daar en wat kunnen ze zich er nog van herinneren?”
Hier in de wijk wonen mensen met andere culturele achtergronden, andere gewoontes en gebruiken. Zij hebben de identieke huizen van hun eigen laag voorzien. Als je inzoomt, is geen huis hetzelfde. Ik denk terug aan de man uit Syrië, die ik kort sprak op de eerste dag hier in De Slagen. Hij woont met zijn familie nu zes maanden in deze wijk. Alles moet er hier anders uitzien, anders voelen, anders ruiken. Kan dit ooit zijn thuis zijn? Of is je thuis iets wat niets te maken heeft met de plek waar je woont? De zon brandt op de wintergloed van mijn armen. Ik sla de volgende bladzijde om. Er komt een buurtkat naast me in het gras liggen,
ook hij geniet van het mooie zomerweer. De postbode komt weer langsgelopen. Het is tijd voor ijs.

Tegen vijf uur besluit ik om opnieuw een rondje door een aantal Slagen te lopen. Het is nog warm tegen het einde van de dag, de eerste wesp zoomt langs me heen. Vanavond ga ik barbecueën met mensen uit de buurt. Het lijkt me leuk om nog meer nieuwe mensen te leren kennen, want dat gaat minder makkelijk dan gedacht. Ik ben de enige backpacker in de wijk.
Als ik de Tweede Slagen inloop, staat daar een mevrouw met haar buurmeisje of kleindochter te springtouwen. Het touw zit vastgeknoopt aan de lantaarnpaal, de vrouw draait in het juiste ritme. Ze reageert enthousiast op mijn uitnodiging voor de barbecue, maar ze heeft afgesproken om te gaan bridgen met een vriendin. Bridgen gaat in teams, die kan ze dus niet zomaar in de steek laten. De zon zorgt voor een glimlach op het gezicht van veel buurtbewoners, de wijk oogt vriendelijker. Ik krijg veel enthousiaste reacties, maar de meeste buurtbewoners hebben al andere plannen: “Ik heb net frietjes gehaald” of “Mijn vrouw heeft een verrassing voor de kinderen vanavond, want ze heeft een nieuwe baan gekregen.”
Andere beloven dat ze zeker even langs zullen komen “Dan neem ik de kindjes even mee” of “Leuk, waar zitten jullie? Ik kom zeker even langs!”.
De buurtkinderen voetballen op het sportveldje, een moeder met kinderwagen loopt in de verte. Ik loop de Vierde Slagen in, en ik zet mijn zonnebril af als ik twee mannen benader. Ze staat voor een auto te kletsen, en er komt een derde man bijstaan. Ze zijn iets ouders dan ik, waarschijnlijk van Marokkaanse afkomst. Als ik de uitnodig voor de barbecue zijn ze eerst wat achterdochtig “Waar heb ik dat aan te danken?” Met een glimlach is het al snel goed, maar ik merk dat ze me heel raar vinden.

De twee wegwerpbarbecues zijn aangestoken. De eerste blikjes bier worden opengetrokken, ik schenk voor mezelf een rode wijn in een plastic bekertje. Sjaak komt aanfietsen, Mieke heeft een vriend meegenomen. Twee vrienden uit Amsterdam die toevallig ook in ’s-Hertogenbosch zijn ook gekomen. De eerste hamburgers en worstjes worden op het gaas gelegd. Het stokbrood en de knoflooksaus wordt rondgedeeld. De gesprekken gaan over de wijk. Oude bekende zien elkaar weer en halen herinneringen op. Amon verontschuldigt zich dat hij in zijn werkkleding is gekomen. Ook de speklappen beginnen nu te ruiken. Terwijl de barbecues hevig roken, spreekt een buurtbewoonster me aan “En, heb je het leuk op je vakantie?” Ze herkent me uit de krant. In de verte hoor ik de echo van twee ketsende jeu de boules ballen.