Wijkwandeling & Logeren op de Vijfde

Als ik mijn tent openrits zie ik de een grauwwolkenpak. Mijn gezicht oogt net zo grauw, ik heb slecht geslapen. Na een warme douche voel ik een stuk beter. Om 10 uur heb ik met Emiel Bootsma afgesproken. Emiel had me uitgenodigd voor een stadswandeling. “Ik schrijf je omdat ik het als stadsgids zonde zou vinden als je – wanneer je zo dicht in de buurt bent – niet ook even de binnenstad van ’s-Hertogenbosch zou bezoeken. (…) ik wil je toch een korte Stadswandeling op Rijm aanbieden”. Verrast door Emiel’s aanbod besloot ik hem te verrassen door hem uit te nodigen voor een wijkwandeling door De Slagen. En daar stond om 10 uur een vrolijke man, met een doorzichtige bril en een wandeljas me al op te wachten.

Via de Slagendreef lopen we de Eerste Slagen in. Emiel vertelde me direct over zijn ‘bescheiden link’ met de wijk: “Ik ben vroeger zaterdagbesteller geweest, bij de post, toen had je die nog. Dat waren bijbaantjes voor studenten, dat was handig want door de weeks ging je naar school. De eerste weken van mijn opleiding, want toen liep je met een ervaren besteller mee, dat was in deze wijk. Niet de Eerste Slagen, wel Tweede en de Derde Slagen.
Dus toen leerde ik de Slagen een heel klein beetje kennen.”
Op wandeltempo struinen we door de blokken, soms verdwalen we of vergeten we in welke Slagen we zitten. De zon laat zich nog steeds niet zien. Als we voor de Hoge Slagen staan, draagt Emiel zijn gedicht voor die hij speciaal voor deze wandeling heeft geschreven. Ik mag het gedicht houden. Als we verder lopen komen twee buurtbewoners tegen die hun vaste route lopen met de hond. Emiel blijkt een dierenvriend. We komen langs verschillende speelpleintjes en we spotten koopwoningen “Kijk dat huis heeft rolluiken, en dat huis heeft een andere kleur voordeur!” Veel bomen en struiken staan in bloei, we zien een aantal magnolia’s, gele brem en de pruimenboom van Sjaak. Emiel vertelt me over architectuur en natuur de stad Den Bosch. “Jij denkt zeker dat de Sint midden in een Den Bosch staat? Nou, die staat dus op maar 400 meter van een natuurgebied vandaan. Als je op de kaart van Den Bosch kijkt, dan zie je aan de onderkant een groot groen vlak.” Hij heeft een scherp oogt en voor allerlei details “Kijk de struiken waren hier vroeger zo hoog, dat kun je zien aan dat er op de boom bovenin een wat andersoortig mos zit dan daaronder” en “Kijk dat zijn nog hele oude rode straatnaambordjes, die heb ik nog niet eerder gezien”.
Emiel vindt ook het opvallend dat er heel weinig water te zien is in de wijk. Er is alleen een sloot die aan twee kanten van De Slagen loopt. Om het grondwaterpeil onder controle te houden, is er in de meeste wijken van ’s-Hertogenbosch veel meer water te vinden.
De Slagen is dus een wijk met relatief weinig water. De naam de Slagen komt volgens Emiel van de naam van de polder die hier ooit was. De Slagenpolder. Voordat onze wegen scheiden, merkt Emiel nog op dat er helemaal geen kunst in de wijk is.

Met een worstenbroodje in mijn maag en na mijn sightseeing Derde Slagen, die er trouwens door dit bewolkte weer treurig uitziet, bel ik aan bij het huis waar ik gisterochtend al even was. Het huis ligt verstopt achter een grote conifeer. Ik sta met een zware boodschappentas en met slaapzak in mijn hand. De vermoeidheid van de slechte nacht slaap begint me op te breken. Karien, de vrouw van Sjaak, doet de deur open. Ze heeft een stoffen groene haarband in haar blondgrijze haar en ze vanonder haar bril kijkt ze me vriendelijk aan. De bordeauxrode aura van het huis gloeit achter haar. Het hengsel van de tas snijdt in mijn vingers. “Jij moet Anouk zijn, kom binnen!”. Nadat ik mijn jas heb opgehangen, wijst ze me de keuken. “Ga je gang, als je iets nodig hebt dan hoor ik het wel.” Het is een echte gezinskeuken, de witte kastjes en het houten blad stralen gezelligheid uit. Ik spoel de zuurkool af in een vergiet die zelfde kleur heeft als de haarband van Karien. De rookworst kook ik niet, maar snij ik in partjes. De sambal staat klaar. Ondertussen staat zoon Tim de wijkkrantjes te vouwen op de rode keukentafel die Sjaak zelf heeft gemaakt. “Onze Tim heeft je vorige week wel honderd keer gevouwen”. Karien verwijst naar mijn artikel over mijn vakantie op de voorpagina van de Bossche Omroep. Tim lift even zijn koptelefoon van zijn oor, knikt en vouwt onverstoorbaar door. Dan komt Sjaak ook binnen. Nieuwsgierig kijkt hij in de wokpan. De rookworst suddert, de zilvervliesrijst borrelt. Ik vertel ze dat ik mijn gekste gerecht voor ze kook. “Leuk”. Rond half 7 zitten we met z’n vijven aan de rode tafel, het hart van het gezin. Behalve Tim, die is met twee grote shoppers op zijn fiets onderweg. Van deur tot deur. Karien schept een bord voor hem vol en zet het alvast in de magnetron. Ook Anne Roos en Nienke zijn aan tafel komen zitten. Ondanks dat ik geen van mijn tafelgenoten goed ken, voel ik me thuis.

Als iedereen zijn bord leeg heeft (Sjaak heeft wel twee keer opgeschept), wordt er een dienblad met thee en koekjes op de rode tafel gezet. Het oude konijn meneer pip zit stilletjes in zijn hokje. Overal waar ik kijk, op ieder kastje en in ieder hoekje, staan Sjaak’s keramieken vaasjes. In de huiskamer en bij de trap zijn er kleine verlichte vitrines met de pronkstukken. De invloed van de oosterse reizen die Karien en Sjaak hebben gemaakt zijn overal in het huis aanwezig. Anne Roos laat me de badkamer boven zien, de geur van opgehangen was doet me denken aan het huis van mijn tante. Het begint wat schemerig te worden, kerstlampje verlichten de achtertuin.

Anne Roos en Nienke willen op Pokemonsjacht, dus nemen ze me mee op een avondwandeling door de wijk. Het is nog warm buiten. Als we langs het speeltuintje lopen, zien we opeens acht kleine kikkers zitten. Anne Roos “Ja het ruikt hier naar kikkers, ruik maar!” en als we via de Vijfde Slagen naar de Zevende Slagen lopen, blijven we maar kikkers tegenkomen. De straatlantaarns verlichten nevelig de straten waar we doorheen struinen. Via kleine gangenstelsels komen we bij de favoriete plek van Anne Roos. “Hier kwam ik altijd heel graag als kind.” Onderweg zien we katten in struiken, op auto’s en daken. Veel buurtbewoners laten hun hond uit, veel bewoners hebben een hond. Verder is er niemand op straat. Het is een nachtsafari door De Slagen. De romantiek van de eerste lenteavond sluimert in ons allen. Anne Roos zegt “Nu heb ik zelfs een vakantiegevoel.”