Sjaak Maak & Picknicken met Amon

Na een onrustige nacht slaap (ik hoorde eenden kwaken om zes uur in de ochtend), rits ik mijn tentje open. Het uitzicht maakt dat ik mijn woelige nacht in een slaapzak vergeet. Mieke en Thomas zijn al vertrokken. In Amsterdam moet ik oppassen voor bellende, schreeuwende fietsers, hier hoor ik enkel een hommel zoemen. Er ligt een dode muis voor de deur. Akie is nergens te bekennen.

Na een boterhammetje met kaas en een kop thee, trek ik mijn schoenen aan en loop ik richting de Vijfde Slagen. Vandaag heb ik met Sjaak afgesproken. Naar aanleiding van het artikel in de Bossche Omroep stuurde hij me een uitnodiging om naar zijn in bloei staande pruimenboom te komen kijken. “Wij wonen op het mooiste plekje van het vakantiepark.” Nieuwsgierig bel ik aan bij het hoekhuis, dat niet alleen het mooiste plekje lijkt, maar ook het meest verstopte huis van de wijk. Een vrolijke man, doet de deur open. Hij is een kop kleiner dan dat ik ben. Als ik het huis binnenstap merk ik meteen dat hier een goede sfeer hangt. Rode muren, veel foto’s en een wandkleed aan de muur. Het is een mix van de Indiaanse en Chinese cultuur, je ziet de invloeden van de reizen die Sjaak heeft gemaakt. Sjaak vertelt me over zijn reizen, en dat hij altijd als doel heeft om in een land naar de bergen te gaan, want die heb je net niet in Nederland. Niet om te beklimmen, maar om lekker te wandelen. Sjaak werkt bij de Scheepswerf en heeft twee klushanden waar ik jaloers op ben. Veel kasten en de tafel die in het huis staan, heeft hij zelf gemaakt. Zijn moeder noemde hem altijd Sjaak maak. Achterin de tuin staat een klein atelier, waar Sjaak keramiek maakt. Vaasjes en schaaltjes, je ziet dat er liefde (en uren) inzit. Als je de achterdeur opzet, heb je het mooiste uitzicht van de wijk. Het lijkt of Sjaak gelijk heeft. Ik vertel Sjaak over mijn avonturen van gisterochtend en dat het moeilijk is om een slaapplek te vinden. Hij biedt me direct zijn bank aan en ik mag daar morgenavond komen logeren! In ruil daarvoor heb ik aangeboden om te koken voor het hele gezin. Voordat ik vertrek laat Sjaak me een grote kindermuurtekening zien, naast het speelveldje. Daar heeft zijn dochter nog aan meegetekend.

Na een leuk gesprek ga ik weer de wijk in! Sightseeing! Vandaag loop ik door de Tweede Slagen. Deze straat oogt vriendelijker en opener dan de Eerste Slagen. De kleurstelling van de huizen is anders, hier zijn pasteltinten die de overhand hebben, tegenover de harde en donkere rood en blauwtinten op de Eerste Slagen. Er spelen twee kinderen die aan mij vragen wat ik aan het doen ben. Zij krijten op de muur, opvallend veel muren worden vol getekend hier in De Slagen. Stoepkrijtgraffiti. Je ziet het in elke straat. Ik besluit om alvast boodschappen te gaan doen bij winkelcentrum de Rompert, want ik heb om zes uur met Amon afgesproken voor een picknick.

Het was druk in de supermarkt, of de caissières nemen hier hun tijd. Ik ben net op tijd terug, want half zes wordt mijn interview uitgezonden op Radio 1. Primetime volgens mijn vader. Ik zit op de bank van Thomas en Mieke met een dekentje. Akie komt nieuwsgierig kijken.

Om zes uur sta ik bij het sportveldje. Vier jongetjes, die qua leeftijd net zoveel verschillen als qua lengte, voetballen. Een moeder speelt met haar dochtertje op de grote ronde wiegschommel. De schommel lijkt op een wokpan. Amon mailde me omdat hij het leuk zou vinden om eens met me te kletsen “ik woon al mijn hele leven op De Slagen (…) ik zou graag mijn ervaring willen delen over slechte tijden die we hebben gehad en de mooie tijden hoe het nu is”. Ik verwachtte dus een oudere man, dus ik lachte al vriendelijke naar een meneer die naar het sportveldje toe kwam gelopen. Hij liep door. Even later komt er een jongen van mijn leeftijd in een wit
T-shirtje zonder mouwen zelfverzekerd op mij afgelopen. “Hoi ik ben Amon”. Hij heeft de picknickmand van zijn moeder meegenomen, met daarin servies, blikjes bier, een fles witte wijn en een schotsgeruit picknickkleed. Ik mag bepalen waar we gaan zitten, want “ik ben de vrouw”. Hij vertelt me over hoe de buurt eerst was. “Den Bosch is een groot dorp, het is een stad, maar het is een groot dorp. We kregen altijd warme chocomelk als we daar aan het schaatsen waren, toen de sloot nog bevroren was. Het was vroeger, echt één hier. (…) Vroeger werd er nog wel veel gejat, ik was ook geen lievertje, dat zeg ik niet. Tegenwoordig is dat veel minder. En als ik jongetjes in de supermarkt zie met energiedrankjes onder hun trainingsjack verstopt, dan zeg ik bij de kassa, ga je de rest ook nog afrekenen. Er is heel veel veranderd, maar ik ken nog steeds bijna iedereen. Ik kan overal aanbellen. Het is echt mijn wijk. Ik denk dat veel mensen van mijn leeftijd trots zijn op dat ze hier vandaan komen”.
Amon woont op de Zevende Slagen bij zijn stiefvader, werkt in de infrastructuur en is er gelukkig met zijn baan. Hij is ook koikarper dokter, daar heeft hij twee jaar voor gestudeerd. Ik luister aandachtig en smeer broodjes met humous. De spelende kinderen rennen langs in een winkelwagentje van de Jumbo. Amon blijkt een echte helper “als iemand valt ren ik er direct naar toe, of als ik een oud vrouwtje over zie steken en ze heeft moeite met haar boodschappentassen dan kom ik haar meteen helpen”. We kletsen nog even door, Amon vertelt me veel over zijn leven, en het is best wel gezellig! Amon raadt me ook nog aan om even verderop naar de Bolwoningen te gaan kijken.

Na twee uur begint de lucht donker te worden, dus we pakken in. Ik nodig Amon uit voor de BBQ die ik van plan ben om donderdag in de wijk te organiseren. Ondertussen begint het harder te waaien. Amon biedt me aan om me naar huis te brengen, maar ik besluit om nog een rondje door de Vierde Slagen te lopen. Dan breekt het los. Bij Mieke en Thomas aangekomen, warm ik mezelf op met een kopje thee.